Haalde deze week logischerwijs de start van het evenementenseizoen zo ongeveer alle nieuwsbulletins; dit weekend begon - net zo na drie jaar afwezigheid - de voor zoveel Maastrichtenaren dierbare periode van processies. Het spits van die reeks aan rooms-katholieke ommegangen wordt traditioneel afgebeten door de sacramentsprocessie van de Onze Lieve Vrouwe Basiliek. 

Als vanouds torende de Sterre der Zee en de Zwarte Christus van Wyck weer boven het volk uit. Wie in de loop der jaren met regelmaat een processie bezoekt, kent de rolverdeling van het publiek wel. Zij die bekend zijn met de rondgang van heiligenbeelden, relieken en devoties kijken vaak met een gevoel van trots. De katholieke tradities - en zeker processies - hebben een belangrijk aandeel in de Maastrichtse cultuur(beleving). Dat is overigens geen exclusief gevoel voor de katholieken van de stad. Eén van de sterkhouders van de stad is dat belangrijke tradities en cultureel erfgoed - van welke aard of zuil ook afkomstig - breed gedragen worden. En processies is daar één van. 

Een ander deel van het publiek - vooral zij die uit steden of gebieden komen waar de katholieke tradities onbekend zijn -  wordt getrakteerd op een schouwspel dat ze hooguit kennen van televisie. Niet zelden kijken ze met open mond en grote ogen - zo u wilt: vol ongeloof - naar wat aan hen voorbij komt. En menige Maastrichtenaar staat niet alleen met een gevoel van trots langs de route, deze keer in het Stokstraatkwartier. 

Ze volgen ook losjes de opmerkingen van de Hollandse buren. Zoals vandaag: een toeriste vraagt aan haar Maastrichtse buur: “Wat mooi, wat mooi; is dit iedere week, mijnheer?” De man merkt droogjes op: “Neen, mevrouw. Alleen op even weken!”