RTV Maastricht

In de Greenroom van gemeenteraadsverkiezingen

Verlies, winst, vreugde en teleurstelling. Een avondje verkiezingsuitslagen lijkt in dat opzicht op een soort finale van een sportwedstrijd of de uitslag van een talentenjacht. Het stadhuis van Maastricht doorstond woensdagavond 16 maart met gemak de vergelijking met een greenroom . In de zaal leefden kandidaten tot na middernacht tussen hoop en vrees. Drie hamvragen beheersten standaard de gemeenteraadsverkiezingen. Welke partij wordt het grootst? Wie gaat met wie in de coalitie? En het allerleukste van zo’n avondje stemmen tellen: wie komt in de raad? Stadsfotograaf Laurens Bouvrie doet verslag over zijn beleving van de avond in tekst en foto's.

Wat je als observator iedere keer weer opvalt is dat op cruciale gelegenheden zoals bij de verkiezingsuitslagen het niet uitmaakt uit of je kijkt of spreekt met een doorgewinterde politicus of een kersvers, ambitieuze nieuwkomer die ze wel even een poepje wil laten ruiken. Zonder uitzondering zijn ze allemaal nerveus en vol adrenaline. Die overeenkomsten zijn alleen niet altijd goed te zien. Sommigen verbergen dit met een pokerface, anderen laten hun teleurstelling zien. Daar tussenin zie je nog tal van varianten. Het allerbelangrijkste in al die zenuwslopende uren: juich nooit te vroeg. Vooral bij gemeenteraadsverkiezingen zijn tussenstanden ook echt tussenstanden. Het kan nogal uitmaken welke wijken en buurten wel en niet zijn geteld.  

De hele avond was het een race tussen het CDA en Senioren Partij Maastricht om de ‘eerste plek’. Het stuivertje wisselen tussen die twee kreeg verliep volgens een vast patroon. Hoewel de SPM-lijsttrekker Frans Bastiaens hoorde dat zijn partij de grootste werd, werd het CDA aan het einde van de rit door GroenLinks en D66 voorbij gegaan. Overigens de verschillen in de top 5 (inclusief PvdA) waren klein. Ook naar het middenveld toe. Daar eindigden de gevestigde partijen Partij Veilig Maastricht, VVD en SP samen met de nieuwkomers VOLT en Partij voor de Dieren.

De eenmansfracties van het Mosae Forum vooralsnog, zijn PVV, Moed, SAB,  50Plus en de ‘traditionsverein’ van de Maastrichtse eenmansfractie Kitty Nuijts’ Liberale Partij Maastricht. 

Dan blijver er nog twee zaken.  Meer dan ooit in onze tijden worden verkiezingen en dus democratie afgedaan als: ‘Wat maak ‘t oet; Ze doen toch neet wat veer wille of ‘t is toch allemaol eine pot naat’. Dat staat haaks op de enorme stroom aan meningen en het voorschotelen van ‘feiten’ via social media of andere kanalen. De politieke partijen van Maastricht zijn niet verantwoordelijk voor die houding bij stadsgenoten, maar de wijken en buurten ingaan om zoveel mogelijk mensen duidelijk te maken dat politiek bedrijven en beslissingen nemen hartstikke ingewikkeld is, lijkt wel een goed plan. 

het tweede zorgenkindje is het ongelofelijke aantal van 23 partijen dat deelnam aan deze gemeenteraadsverkiezingen. Natuurlijk mag iedereen een partij beginnen. Maar om een stad, provincie of land bestuurbaar te houden heb je wel sterke coalities en sterke oppositie nodig. En met deze toename van versplintering neigt politiek bedrijven toch steeds meer naar een vorm van vriendendienstje te worden. Tot slot nog, de kiesdrempel zal de komende tijd wel weer vaak een onderwerp zijn waarover gesproken gaat worden.